Al heel jong beleefde ik veel plezier aan muziek; zingen en dansen vond ik heerlijk. In mijn tienerjaren ontdekte ik dat ik met de piano kon vertellen wat me niet met woorden lukte. Ik kon toegang vinden tot een stroom aan gevoelens en sensaties die ik kon uiten in mijn spel. Oneindig veel verschillende kleuren konden concreter worden en gecommuniceerd worden. Nog later, toen ik aan het conservatorium studeerde, ging ik steeds meer op zoek naar de toestand dat de muziek door mij heen gespeeld werd, in plaats van dat ik zelf speelde. De overgave aan iets dat groter was dan ik. Dat maakte me vrij, gelukkig en verbonden met alle luisteraars.
Die mystieke ervaring, dat gevoel van totaal opgaan in iets groters, bleef mij vanaf dat moment intrigeren. Waarom leefde ik niet altijd zo vrij en open en verbonden? Want buiten die mooie momenten op een podium, was er ook vaak angst, blokkade of een depressief gevoel wat me flink in de weg zat. Dat onderzoek bracht mij bij therapiesessies, meditatie, alexandertechniek, traumaverwerking, yoga, lichaamswerk, tantra en vele stilteretraites met Isaac Shapiro.
Het is nog steeds mijn grootste passie om het leven of het mysterie vrij door mij heen te laten bewegen zodat ik een betekenisvol leven kan leiden in het hier en nu. Inmiddels weet ik dat dit een oneindige weg is met steeds meer deuren die nog open kunnen, steeds meer gestold leven dat vrijgemaakt kan worden.
In de groepen die ik begeleid, is het mijn intentie om een veld te creëren waarin iedere vrouw zich veilig voelt om naar binnen te keren. Te voelen, te rusten, te openen voor wat zich nu wil laten zien. Te luisteren naar de stroom die door jou heen bewegen wil. Helemaal, zonder goed of fout, te omarmen waar je nu bent. Met alle goddelijke essentie en met alle angsten en pijn.
Mijn muziek zet ik hier in als medicijn. Ter ondersteuning van die opening.
